توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت وطن و سفر صبی دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت وطن و سفر صبی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت وطن و سفر صبی :

وطن و سفر کودک

کودک در وطن و سفر، تابع والدین خویش است، زیرا صدق عنوان وطن بر محل اقامت فرزندان، نیاز به قصد ندارد و آنها در وطن تابعند، هرچند غافل و بی‌توجّه بوده باشند. همچنین سیره مستمرّه بین متدیّنین و عقلا بر این است‌که کودکان در احکام وطن تابع والدین خود می‌باشند.
بنابر اجماع فقها لازم نیست مسافر در سفر استقلال داشته باشد؛ بلکه اگر از دیگری تبعیّت کند، یعنی در قصد مسافت و سفر استقلال نداشته باشد، نیز مسافر محسوب می‌شود، بنابراین کودک ممیّز نیز در سفر تا وقتی قصد اقامت ده شبانه روز نداشته باشد می‌تواند نماز خود را شکسته بخواند.

فهرست مندرجات

۱ – مشروعیت عبادات کودک
۲ – تبعیّت از والدین در وطن
۳ – اعراض از وطن والدین
۴ – تبعیّت از والدین در سفر
۵ – نماز کودک در سفر
۶ – پانویس
۷ – منبع

مشروعیت عبادات کودک

فقها ‌اتفاق‌نظر دارند، تکالیف الزام‌آور مثل وجوب و حرمت، متوجه کودک هر چند ممیّز باشد، نیست، زیرا شرط تکلیف الزامی، رسیدن به سنّ بلوغ و رشد است.
امّا در این‌که، آیا احکام غیرالزامی متوجه کودک می‌شود یا خیر؟ اختلاف‌نظر وجود دارد. در حقیقت، بحث در این است که آیا عبادات کودک ممیّز، مشروعیت دارد و می‌تواند آن را به‌عنوان عمل مستحب به‌جا آورد، یا خیر؟ به این معنی که اگر با قصد امتثال و اطاعت خداوند متعال عبادت را انجام دهد، مستحق اجر و ثواب باشد و آثاری مثل صحّت نیابت از غیر خودش بر آن مترتّب گردد.

[۱] فاضل لنکرانی، محمد، القواعد الفقهیّه، ص۳۵۵.

[۲] بحرانی، شیخ‌یوسف، الحدائق الناضره، ج۱۳، ص۵۳.

در این‌باره بین فقها نظریّات مختلفی مطرح گردیده است:
الف: برخی معتقدند، عبادات نسبت به کودکان، صرفاً جنبه تمرینی دارد. البتّه اولیای کودکان به‌جهت این‌که آنها را به انجام عبادات عادت می‌دهند، اجر و ثواب دارند.

[۳] علامه حلی، حسن بن یوسف، مختلف الشیعه، ج۳، ص۴۸۶.

[۴] شهید ثانی، زین‌الدین بن علی، مسالک الافهام، ج۲، ص۱۵.

ب‌: بعضی دیگر بر این باورند که: عبادات کودک صحیح است، ولی مشروع نیست.

[۵] شهید ثانی، زین‌الدین بن علی، الروضه‌ البهیّه، ج۲، ص۱۰۱-۱۰۲.

ج‌: برخی دیگر نیز بین عبادات واجب و مستحب تفصیل قائل شده و معتقد است، عبادات مستحب برای کودک، مشروع است، ولی عبادات واجب، تمرینی است.

[۶] نراقی، ملااحمد، مستند الشیعه، ج۱۰، ص۳۳۷.

قائلین به نظریّات فوق برای اثبات مدّعای خود، ادلّه‌ای ذکر نموده‌اند که همگی قابل خدشه و اشکال است.

[۷] جمعی از نویسندگان، موسوعه احکام الاطفال و ادلّتها، ج۴، ص۴۳۳ و بعد از آن.

د‌: در مقابل این نظریّات، دیدگاهی است که اکثر فقها آن را پذیرفته‌اند، مبنی بر این‌که عبادات کودک ممیّز، مشروع و صحیح است و با انجام آن، اجر و ثواب می‌برد.

[۸] طوسی، محمد بن حسن، المبسوط، ج۱، ص۲۷۸.

[۹] طوسی، محمد بن حسن، النهایه، ص۱۴۹.

[۱۰] محقق حلی، جعفر بن حسن، شرائع الاسلام، ج۱، ص۱۴۰.

[۱۱] شهید اول، محمد بن جمال‌الدین، ذکری الشیعه، ج۲، ص۱۱۷.

[۱۲] شهید اول، محمد بن جمال‌الدین، الدروس الشرعیّه، ج۱، ص۲۶۸.

محقّق بحرانی در این‌باره می‌نویسد: «نظریّه مشهور بین فقهای امامیّه (رضوان‌الله‌علیهم) این است که نیّت عبادت از کودک ممیّز صحیح است و انجام روزه توسط وی شرعی است و هم‌چنین دیگر عبادات او مشروع است».

[۱۳] بحرانی، شیخ‌یوسف، الحدائق الناضره، ج۱۳، ص۵۳.

و در عروه الوثقی هم آمده است: «روزه و دیگر عبادات کودک ممیّز، بنابر اقوی، با عنایت به این‌که عبادتش مشروع می‌باشد، صحیح است.

[۱۴] طباطبایی یزدی، سیدمحمدکاظم، العروه الوثقی مع تعلیقات عده من الفقهاء، ج۳، ص۶۱۷.

تبعیّت از والدین در وطن

بین فقها، اختلافی نیست که کودک در وطن، تابع والدین خویش است. این حکم، از اطلاق کلام برخی از فقیهان استفاده می‌شود

[۱۵] شهید اول، محمد بن جمال‌الدین، الدروس الشرعیّه، ج۱، ص۲۰۹.

[۱۶] صیمری بحرانی، شیخ مفلح، غایه المرام، ج۱، ص۲۲۵.

[۱۷] محقّق کرکی، علی بن حسین، رسائل، ج۱، ص۱۲۲.

و برخی دیگر به آن تصریح نموده‌اند.

[۱۸] طباطبایی یزدی، سیدمحمدکاظم، العروه الوثقی مع تعلیقات عده من الفقهاء، ج۳، ص۴۷۴.

[۱۹] حکیم، سیدمحسن، مستمسک العروه الوثقی، ج۸، ص۱۱۱.

[۲۰] سبزواری، سیدعبدالاعلی، مهذب الاحکام، ج۹، ص۲۳۸.

[۲۱] فاضل لنکرانی، محمد، العروه الوثقی مع تعلیقات الفاضل اللنکرانی، ج۱، ص۷۰۸.

امام خمینی (قدّس‌سرّه) می‌نویسد: ظاهراً تابع (کسی که در اراده و اداره زندگی خود استقلال ندارند، مانند کودک) از متبوع خود (کسی که اداره زندگی وی به‌دست اوست، مانند پدر) تبعیّت می‌کند، بنابراین وطن متبوع (پدر) وطن تابع (فرزند) نیز می‌باشد، اعمّ از این‌که فرزند صغیر باشد یا کبیر، چنان‌که غالباً این‌گونه می‌باشد، یا این‌که شرعاً کبیر باشد چنان‌که گاه برای اولاد ذکور و غالباً برای اولاد اُناث به‌ویژه از اوائل بلوغ واقع می‌شود». ایشان در ادامه می‌نویسد: «میزان، تبعیّت و عدم استقلال است و این مساله اختصاص به والدین و فرزندان ندارد».

[۲۲] امام خمینی، سیدروح‌الله، تحریر الوسیله، ج۱، ص۲۷۰، مساله ۳.

دلیل این حکم روشن است، زیرا وطن از نظر عرف در دو معنی به‌کار می‌رود: ۱. جایگاه، محل اقامت دائم و مسکن اصلی، ۲. زادگاه شخص به اعتبار تبعیّت از والدین. بر محلّی که برای زندگی انتخاب می‌شود و شخص از مقرّ اصلی خود به آن مکان منتقل و آن‌را اقامتگاه و محل سکونت دائمی خود قرار می‌دهد و بی‌تردید بعد از صدق عنوان وطن، حکم مترتب می‌شود، اعم از این‌که منشا آن، اراده تفصیلی شخص باشد، چنان‌که در مورد مردان غالباً این‌گونه است یا منشا آن اراده اجمالی و تبعی باشد، مثل زنان و کودکان ممیّز که وطن پدر خانواده، وطن آنان نیز محسوب می‌شود. به‌هر صورت وطن والدین، وطن کودک ممیّز نیز می‌باشد و تا زمانی‌که در وطن آنهاست، عنوان مسافر بر او صادق نیست، اعمّ از این‌که وطن و زادگاه اصلی آنان باشد یا محلّی که برای زندگی انتخاب نموده‌اند.
بنابراین صدق عنوان وطن بر محل اقامت فرزندان، نیاز به قصد ندارد و آنها در وطن تابعند، هرچند غافل و بی‌توجّه بوده باشند. افزون بر این، سیره مستمرّه بین متدیّنین و عقلا بر این است‌که کودکان در احکام وطن تابع والدین خود می‌باشند، منعی نسبت به این سیره وارد نشده است.

اعراض از وطن والدین

این پرسش مطرح است که اگر کودک ممیّز از وطن والدین خود اعراض نماید، به این معنی که قصد کند در شهر دیگری به‌طور مستقل زندگی نماید، اثری بر آن مترتب می‌باشد یا خیر؟ در این‌باره دو دیدگاه مطرح گردیده است:
برخی گفته‌اند: اعراض وی بی‌تاثیر است و محلّی که انتخاب نموده، وطن وی محسوب نمی‌شود؛ زیرا افعال کودک از دیدگاه شرع، نافذ نیست. به‌عبارت دیگر، شارع به کودک اجازه اداره امور خود را نداده و باید تحت ولایت ولیّ خویش باشد.
مؤید این دیدگاه، بعضی از روا